Grenspalenklassieker Zeeland

Op naar de bekroning tot Grenspalen Koning Der Lage Landen. Om die ere titel te verdienen moet je nog 155 echte wielerklassieker kilometers verslaan. Nu horen we je denken: ,,Ha lekker makkelijk over het vlakke land’’. Nou, forget it. Windvlagen, kasseien en gravel zijn immers gratis bergen, en laat Zeeuws Vlaanderen nou rijk zijn aan deze wegen en een zeebries die uitdagende vormen kan aannemen. Trouwens, over ‘weer’ gesproken: ,,Dit is wéér een totaal andere tocht dan de twee voorgaande’’, verzekert Jos van Emden.Boven het bruisend hart van België beginnen we aan de laatste etappe bij wielerwinkel, Kopwerk in Sas van Gent. Terwijl een harde luchtstroom in je kraag waait stoemp je langs de Schelde richting de laatste honderd grenspalen. De kegelvormige krachtpatsers zijn met hun 372 kilogram een onwrikbaar gegeven. Dat is wel wat anders dan wanneer je op een licht gewicht rijwiel door de wind moet snijden. In het wiel van je voorganger kruipen is onvoldoende om er aan te ontkomen. De kopman hangt immers diep in het stuur, onderin de beugels met zijn ellebogen naar binnen. Daarachter zijn rekruten die eveneens zo stabiel en klein mogelijk rijden om de wind te ontduiken. Met je onderlichaam volop in beweging en je zintuigen op scherp voel je hoe het echte wielerklassier-gevoel vanuit je tenen omhoog kruipt en je hoofd lift. Je mag tenslotte geen grenspaal van deze tocht missen, weet Jos op voorhand te vertellen. ,,Als je er eenmaal eentje te pakken hebt, wil je alle volgende ook!’’
Daarbij is zo’n paal niet alleen een teken dat je een ander land binnengaat, benadrukt Bram Tankink. Hij ziet er ook een metafoor in voor het leven. ,,Je beseft pas dat er grenzen zijn op het moment dat je er op stuit. Dan probeer je ze te verleggen, je eigen reikwijdte groter te maken.’’
Vaak kan dat. Kijk maar naar de scheidingslijn tussen Nederland en België. In de geschiedenis kent deze een heel andere vorm dan nu, na het jarenlang hertekenen. ,,En soms lukt het niet, dan moet je accepteren dat er grenzen zijn, dat je beperkingen hebt.’’ In dat geval is het de kunst om langs die grenzen te blijven in plaats van er koste wat het kost overheen gaan.
En precies dát doen we vandaag. Langs de grens peddelen en waar het kan steken we over. Door de polder, langs de oude zeedijken met uitzicht op de kwelders.
Bram: ,,Grensdorpen zijn meestal niet de meest economische harten van het land waar wel rijk aan natuur!’’Weer zo’n top-ingrediënten van zowel de ritten van Bram als van Jos. Beiden spotten namelijk minstens net zo graag vogels als grenspalen. De maand mei is daar vanzelfsprekend de beste tijd voor. ,,Puttertjes, distelvinken’’, somt Bram een paar favorieten op.
Maar ook scholeksters, kluten en zeedieven kan je passeren terwijl je fluitend naar de ravitaillering stuurt. Nou ja, fluitend? De kilometers beginnen eerlijk gezegd wel te tellen en het aanvullen van je koolhydraat voorraad is een vereiste om de finish te kunnen halen. Want net op het moment dat je moe begint te worden schudden de kasseienstroken je weer wakker. Een hobbelige, onmisbare sectie in een prestigieuze wielerklassieker die langs, hoe kan het ook anders, de laatste grenspaal aan de kust nummer 369 voert. Wederom rustend op een fors voetstuk, boven op de Internationale Dijk aan de Nederlandse zijde nabij Cadzand, heet hij jullie welkom. Met een beetje geluk heb je het 2e deel van de tocht terug naar Sas van Gent de wind in de rug. Een drieluik vol grenspalen - een mooie contaminatie van mijlpalen en grenzen - staat voorgoed in je wieler-cv geschreven.