Grenspalenklassieker Limburgs Heuvelland

De lentezon heeft intrede gedaan in het zuiden. De winterkilometers werpen vandaag zijn vruchten af. De tweede klassieker van deze drieluik gaat tenslotte van start. Dit jaar hebben we een nieuwe start/finish locatie bij Fort Eben Emael, tot 1940 een belangrijke verdedigingslinie tegen een militaire dreiging van de Duitsers.In dit trainingsveld van de profs klimmen en dalen we over de grens naar België. Pittoreske dorpjes doemen op in verte, weidse landschappen tekenen het uitzicht. Tenminste, als je tijd- en adem over hebt om daarvan te genieten. Nee, de eerste grenspalen klassieker krijg je niet cadeau. Die moet je verdienen. Hoogtemeter na hoogtemeter.
Zelfs al heb je de benen van snelheidsduivel Jos van Emden of Bram Tankink alias The beast from the east, het is nog altijd een kwestie van op tijd naar het juiste bergverzetje schakelen, uit je zadel komen als Limburg je daartoe dwingt, diep ademhalen, je krachten doseren en vooral veel zin hebben om de volgende kegelvormige grenswachter te vinden in het struikgewas, ergens tussen de heuvels van Nederland en België.En precies daar, in het eerste deel van de tocht waar de aarde plooit, ligt het zwaartepunt van vandaag, weet Bram Tankink uit uren en uren trainingservaring. Hoeveel kilometers hij precies in het Heuvelland heeft gemaakt weet hij niet. ,,Maar geloof mij, ook ik ben hier overal wel een keer stuk gegaan’’, verklapt ‘ie.
Toch, al reed hij het snot voor de ogen, werd Bram gegeseld door de regen, gekoeld door een gure voorjaarswind of protesteerde zijn lijf tegen het verleggen van zijn grenzen, er kroop altijd een glimlach op zijn gezicht als hij het plaatsje Teuven rook.
,,Mijn eigen Kaap de Goede Hoop,’’ lacht hij verlekkerd bij het idee aan een welverdiende kop koffie en appeltaart. Waarna hij freewheelend naar huis reed. Niet omdat hij nog energie over had, ,,Nee, omdat ik moe was’’, knipoogt Bram.
,,Als prof ben je namelijk altijd bezig om jezelf moe te maken. Te sieren in doorzettingsvermogen. Grenzen te verleggen. Uitgerust ben je pas op de dag van de koers, zodat je dan wéér naar de klote kan gaan.’’Klinkt heftig? Zie het als uitdaging! Overtref jezelf met deze vroege voorjaarsklassieker en trap mee van Vaals, via de Voerstreek naar Maastricht. Vergeet in dit prachtige stukje niet halt te houden bij nummer 12, Jos zijn lievelingspaal: ,,Wat staat die daar altijd ferm, het is haast een trotse paal!’’ Glimlacht hij.
Als zijn trainingen zwaar zijn, of zijn hoofd smeekt om een pauze stapt Jos van zijn carbonnen ros en duikt onder de eik van grenspaal 12, die het uiterste puntje van Zuid Limburg bewaakt. Van hieruit heb je een fraai overzicht op een stukje horizon waar het kasteel van Beusdaal de aandacht trekt.
Jos: ,,Dat had eigenlijk van Nederland moeten zijn. Maar de Belg die er woonde wilde hoe dan ook dat het dal bij België zou horen. Dus verlegde hij de grenzen.’’
Net als jij deze tocht. Het vergt immers kracht om met een kopwind langs de rivier de Maas omhoog af te buigen naar nog zo’n bijzondere wachter. Ofwel, de metalen vriend van Bram.
Vlak bij de brug over de snelweg strijkt hij regelmatig neer om filmpjes op te nemen voor zijn ex-colega c.q. grote vriend Jos.
,,Ook dit plekje, bij Kotem en Boorsem, was vroeger Nederland. Tot de Maas een andere koers vaarde…’’ mijmert Bram.
En zo heeft elke paal zijn eigen verhaal, maar al te lang erbij stilstaan gaat niet. Dan word je koud, zo halverwege maart. Daarbij is het hoog tijd om door de Limburgse heuvels terug te fietsen naar het Drielandenpunt. Met je lippen aan een welverdiende schuimkraag kan je concluderen dat de eerste tientallen grenspalen een feit zijn, evenals 120 kilometers en een trots gevoel!